بررسی اختلالات رشدی و بازدارندگی رشد تنظیم کننده های پایریپروکسی فن و دیفلوبنزورون در شرایط حرارتی مختلف روی شب پره موم خوار بزرگ(.<span dir=ltr><i> galleria mellonella</i> </span> l)

در این بررسی لاروهای جوان و لاروهای سن آخر شب پره موم خوار بزرگ.galleria mellonella l در معرض موم های آغشته به غلظت های 4/0 میلی گرم ماده مؤثره بر لیتر پایریپروکسی فن (شبه هورمون جوانی) و 25 میلی گرم ماده مؤثره بر لیتر دیفلوبنزورون (ممانعت کننده سنتز کیتین) در دماهای 25 ،30 و 35 درجه سانتی گراد، رطوبت نسبی 5±65 درصد و تاریکی مطلق قرار گرفتند. آزمایش ها نشان داد که این دو ترکیب باعث بروز تلفات لاروی در مقایسه با تیمار شاهد می گردند. بیشترین تلفات در مجموع دو سن لاروی مربوط به دیفلوبنزورون با 9/33 درصد و بعد پایریپروکسی فن با 1/24 درصد بود. این دو ترکیب بیشترین تلفات را روی لاروهای جوان به ترتیب با میانگین 8/57 و 5/31 درصد ایجاد کردند. درصد تشکیل شفیره و درصد خروج حشرات کامل در تیمار دیفلوبنزورون با تیمار شاهد تفاوتی نداشت، اما پایریپروکسی فن باعث کاهش تشکیل شفیره تا 4/48 درصد و کاهش درصد خروج حشرات کامل تا 8/44 درصد گردید. هم چنین این ترکیب باعث بروز ناهنجاری هایی به میزان 1/55 درصد در شفیره های تشکیل شده گردید. تأثیر شبه هورمون جوانی از نظر موارد فوق روی لاروهای سن آخر بیشتر از لاروهای جوان بود. کاربرد این ترکیب در دمای 25 و 30 درجه سانتی گراد باعث بروز بیشترین اختلالات شفیرگی به ترتیب تا 1/62 و 78 درصد گردید و در دمای 35 درجه سانتی گراد بروز شفیره های ناسالم تا 7/19 درصد کاهش یافت. در مجموع تیمار لاروهای سن آخر با تنظیم کننده های رشد در دمای 35 درجه سانتی گراد باعث افزایش درصد خروج حشرات کامل غیر طبیعی به میزان 4/49 درصد گردید. این ترکیبات روی کاهش میزان تخم ریزی و کاهش درصد تفریخ تخم حشرات به طور یکسان عمل کردند و90-70 درصد باعث کاهش ظهور نتاج نسل بعدی گردیدند. از این رو تأثیر چشم گیری در کاهش جمعیت آفت دارند. با توجه به اثر ترکیبات تنظیم کننده رشد بر برخی ویژگی های بیولوژیک لاروها، امکان استفاده از آنها به تنهایی یا همراه با دیگر ترکیبات شیمیایی (حشره کش های تدخینی) در کنترل تلفیقی این گونه آفات انباری میسر است.